طلا به آسانی در تیزاب یا در هر مخلوط دیگری که کلر نوپا تولید می کند، حل می شود، از جمله این مخلوط ها محلول های زیر است:
- نیترات ها، کلریدها و سولفات ها - به عنوان مثال، بی سولفات سودا، نیترات سودا، و نمک معمولی.
- کلریدها و برخی از سولفات ها - به عنوان مثال، سولفات آهن.
- اسید هیدروکلریک و کلرات پتاسیم؛
- پودر سفید کننده و اسیدها یا نمک هایی مانند بی کربنات سودا.
اگر حرارت اعمال شود یا طلا با یکی از فلزات پایه آلیاژ شود، عمل بسیار سریعتر از خالص بودن آن است. وجود نقره در طلا این فرآیند را به تعویق می‌اندازد، مقیاسی از کلرید نامحلول نقره روی فلز تشکیل می‌شود و در صورت زیاد بودن درصد نقره ممکن است در نهایت عمل به طور کامل متوقف شود. طلا نیز توسط مایعات حاوی کلر و برم حل می شود، اما عمل بسیار کندتر از آبزیان است. و مشروط به همان مشکلات در صورت وجود نقره; گرما به انحلال کمک می کند. ید فقط در صورتی طلا را حل می کند که نوپا باشد یا با طلا و آب در لوله ای در بسته تا دمای 50 درجه حرارت داده شود. طلای فلزی در اسید سولفوریک قوی و داغ حل می شود، به خصوص اگر کمی اسید نیتریک به آن اضافه شود (فلز رسوب شده به راحتی حل می شود) و مایع زرد رنگی را تشکیل می دهد که هنگامی که با آب رقیق می شود، فلز به صورت پودر بنفش یا قهوه ای رسوب می کند. محلول همچنین با قرار گرفتن در معرض هوای مرطوب با یک فیلم درخشان از فلز کاهش یافته پوشیده می شود. با افزودن اسید هیدروکلریک یا یک کلرید فلزی، کلرید اوریک تشکیل می شود که دیگر توسط آب رسوب نمی کند.طلا همچنین هنگامی که به عنوان قطب مثبت باتری در الکترولیز اسید سولفوریک قوی استفاده می شود مورد حمله قرار می گیرد، اما بلافاصله دوباره توسط هیدروژن تکامل یافته کاهش می یابد.
پرکلریدها، پربرومیدها و پریودیدهای فلزی که به راحتی تجزیه می شوند، قادر به حل کردن طلا، کلریدهای پایین تر و غیره از فلزات پایه تشکیل شده و کلرید طلا و غیره تولید شده هستند. کلریدها و برمیدهای بالاتر منگنز و کبالت (Co2Cl6 و غیره) به خوبی عمل می‌کنند و محلول آبی داغ و قوی برمید آهن یا کلرید آهن نیز به راحتی طلا را حل می‌کند. یدید آهن در شرایط عادی توسط طلا تجزیه می شود و یدید شفق تولید می شود. برخی دیگر از ترکیبات هالوئیدی فقط در حضور اتر به طلا حمله می کنند، در این صورت حتی خود اسید هیدرودیودیک نیز تجزیه می شود و یدید شفق تشکیل می شود. اسیدهای سلنیک و یدیک نیز به عنوان حلال طلا ذکر شده اند و اثر مخلوط اسیدهای نیتریک و نیتروژن در جای دیگری شرح داده شده است.. سولفیدهای قلیایی در سرما به آرامی به طلا حمله می کنند و در صورت حرارت دادن سریعتر به طلا حمله می کنند و سولفید طلا تولید می کنند که متعاقباً حل می شود. دیته این موضوع را رد می کند. طلا همچنین در هیپوسولفیت های کلسیم، سدیم، پتاسیم و منیزیم محلول است.
بهار نشان داده است که اگر طلا با آن در یک لوله بسته تا دمای 150 درجه حرارت داده شود در اسید کلریدریک محلول است و متعاقباً توسط هیدروژن آزاد شده کاهش می یابد و به صورت بلورهای میکروسکوپی در کناره لوله رسوب می کند. سی لوسن در سال 1895 اشاره کرد که اگر محلولی از برومید پتاسیم الکترولیز شود، محلول قلیایی حاصل که حاوی هیپوبرومیت و برومات پتاسیم است، قادر به حل کردن طلا است. طلا توسط محلول های آبی سیانیدهای ساده و توسط سیانیدهای مضاعف خاصی مانند سولفوسیانیدها و فروسیانیدها حل می شود که بسیار آهسته عمل می کنند مگر در حضور عوامل اکسید کننده و با کمک گرما.
نحوه تهیه طلای خالص
خالص ترین طلای قابل دستیابی برای استفاده به عنوان استاندارد یا قطعات چک در سنجش شمش طلا مورد نیاز است. روش زیر برای تهیه آن توسط رابرتز آستن در ساخت Trial-Plate اتخاذ شد که توسط آن ضرب سکه های امپراتوری طلا آزمایش می شود. کرنت‌های سنجش طلا، از خالص‌ترین طلایی که می‌توان به دست آورد، در اسید نیتروهیدروکلریک حل می‌شود، اسید اضافی دفع می‌شود و الکل و کلرید پتاسیم برای رسوب کردن آثار پلاتین به آن اضافه می‌شود. سپس کلرید طلا به نسبت نیم اونس فلز به یک گالن در آب مقطر حل می شود و محلول به مدت سه هفته باقی می ماند. در پایان این زمان، کل کلرید نقره رسوب داده شده به پایین فرو می‌رود و مایع رویی توسط یک سیفون شیشه‌ای خارج می‌شود. سپس کریستال‌های اسید اگزالیک هر از گاهی اضافه می‌شود و مایع به آرامی گرم می‌شود تا زمانی که بارندگی کامل شود، بی‌رنگ شود، و در صورت استفاده از ظروف ده گالن در عرض سه یا چهار روز به نقطه‌ای می‌رسد. طلای اسفنجی و پوسته پوسته به دست آمده به طور مکرر با اسید کلریدریک، آب مقطر، آمونیاک و آب مقطر شسته می شود تا زمانی که هیچ واکنشی برای نقره یا کلر حاصل نشود، پس از آن در یک بوته رسی با بی سولفات پتاس و بوراکس ذوب می شود. ، و در قالب سنگی ریخته می شود. عدم دقت در هر یک از عملیات باعث می شود که طلا دارای یک یا دو قسمت ناخالصی در ده هزار باشد. طلای اسفنجی و پوسته پوسته به دست آمده به طور مکرر با اسید کلریدریک، آب مقطر، آمونیاک و آب مقطر شسته می شود تا زمانی که هیچ واکنشی برای نقره یا کلر حاصل نشود، پس از آن در یک بوته رسی با بی سولفات پتاس و بوراکس ذوب می شود. ، و در قالب سنگی ریخته می شود. عدم دقت در هر یک از عملیات باعث می شود که طلا دارای یک یا دو قسمت ناخالصی در ده هزار باشد. طلای اسفنجی و پوسته پوسته به دست آمده به طور مکرر با اسید کلریدریک، آب مقطر، آمونیاک و آب مقطر شسته می شود تا زمانی که هیچ واکنشی برای نقره یا کلر حاصل نشود، پس از آن در یک بوته رسی با بی سولفات پتاس و بوراکس ذوب می شود. ، و در قالب سنگی ریخته می شود. عدم دقت در هر یک از عملیات باعث می شود که طلا دارای یک یا دو قسمت ناخالصی در ده هزار باشد.
با توجه به روش فوق، ممکن است مشاهده شود که گاز اسید سولفور که با دقت خالص شده است، رسوب دهنده راحت تری نسبت به اسید اگزالیک است و می تواند بدون هیچ گونه عوارضی جایگزین آن شود، زیرا هر فلز خارجی که ممکن است وجود داشته باشد در مقادیر بسیار کمی وجود دارد. که سولفیت های آنها، حتی اگر تشکیل شود، حل شده باقی می ماند. باید اضافه کرد که طبق تحقیقات اخیر Kohlrausch، Rose و Holleman، کلرید نقره در دمای معمولی در 600000 تا 700000 قسمت آب خالص حل می شود. بنابراین، در شرایطی که رابرتز-آستن ارائه کرده است، محلول حاوی حداقل 0.3 تا 0.4 قسمت نقره در هر 1000 قسمت طلا است و این نسبت بدون شک در عمل بیشتر است، به دلیل حلالیت بیشتر کلرید نقره در محلول های طلا. کلریدهای دیگر غیر از آب خالص. شکی نیست که بخشی از این نقره با طلا رسوب می کند و با حل شدن و رسوب مجدد محصول خالص تری به دست می آید. پنجمین مقدار ذکر شده در بالا با افزودن مقدار کمی اسید هیدروبرومیک به محلول، برمید نقره به مراتب کمتر از کلرید نقره محلول است. یکی دیگر از اقدامات احتیاطی دیگر، حذف گازهای جذب شده توسط طلا در طول فرآیند ذوب با حرارت دادن آن تا قرمزی در خلاء است. برمید نقره به مراتب کمتر از کلرید نقره حل می شود. یکی دیگر از اقدامات احتیاطی دیگر، حذف گازهای جذب شده توسط طلا در طول فرآیند ذوب با حرارت دادن آن تا قرمزی در خلاء است. برمید نقره به مراتب کمتر از کلرید نقره حل می شود. یکی دیگر از اقدامات احتیاطی دیگر، حذف گازهای جذب شده توسط طلا در طول فرآیند ذوب با حرارت دادن آن تا قرمزی در خلاء است.
حلالیت طلا
طلا به آسانی در آبزیان یا در هر مخلوط دیگری که کلر نوپا تولید می کند، حل می شود، از جمله این مخلوط ها محلول های (1) نیترات ها، کلریدها، و سولفات های اسیدی هستند - به عنوان مثال، بی سولفات سودا، نیترات سودا، و نمک معمولی. (2) کلریدها و برخی از سولفاتها - به عنوان مثال، سولفات آهن. (3) اسید هیدروکلریک و نیترات ها، پراکسیدها مانند پرمنگنات، یا کلرات ها. (4) پودر سفید کننده و اسیدها یا نمک هایی مانند بی کربنات سودا. به طور کلی، تقریباً هر کلرید، برمید یا یدید طلا را در حضور یک عامل اکسید کننده حل می کند. اگر حرارت اعمال شود، یا اگر طلا با یکی از فلزات پایه آلیاژ شود، عمل بسیار سریعتر است. وجود نقره در طلا این فرآیند را به تاخیر می اندازد، مقیاسی از کلرید نامحلول نقره بر روی فلز تشکیل می شود. و اگر درصد نقره موجود زیاد باشد، ممکن است در نهایت عمل به طور کامل متوقف شود. طلا همچنین توسط مایعات حاوی کلر و برم یا مخلوطی که برم تولید می کند حل می شود. عمل بسیار کندتر از تیزاب است و در صورت وجود نقره با همان مشکلات مواجه است. گرما به انحلال کمک می کند. ید طلا را فقط در صورتی حل می کند که نوپا باشد یا در یدیدها یا اتر یا الکل حل شود. طلای فلزی در اسید سولفوریک قوی حل نمی شود مگر اینکه با تشکیل مایع زرد رنگ، مقدار کمی اسید نیتریک به آن اضافه شود، که وقتی با آب رقیق شود، فلز را به صورت پودر بنفش یا قهوه ای رسوب می کند. مخلوط اسیدهای نیتریک و سولفوریک حلال سریعتری برای طلا نسبت به اسید نیتریک به تنهایی است. عمل بسیار کندتر از تیزاب است و در صورت وجود نقره با همان مشکلات مواجه است. گرما به انحلال کمک می کند. ید طلا را فقط در صورتی حل می کند که نوپا باشد یا در یدیدها یا اتر یا الکل حل شود. طلای فلزی در اسید سولفوریک قوی حل نمی شود مگر اینکه با تشکیل مایع زرد رنگ، مقدار کمی اسید نیتریک به آن اضافه شود، که وقتی با آب رقیق شود، فلز را به صورت پودر بنفش یا قهوه ای رسوب می کند. مخلوط اسیدهای نیتریک و سولفوریک حلال سریعتری برای طلا نسبت به اسید نیتریک به تنهایی است. عمل بسیار کندتر از تیزاب است و در صورت وجود نقره با همان مشکلات مواجه است. گرما به انحلال کمک می کند. ید طلا را فقط در صورتی حل می کند که نوپا باشد یا در یدیدها یا اتر یا الکل حل شود. طلای فلزی در اسید سولفوریک قوی حل نمی شود مگر اینکه با تشکیل مایع زرد رنگ، مقدار کمی اسید نیتریک به آن اضافه شود، که وقتی با آب رقیق شود، فلز را به صورت پودر بنفش یا قهوه ای رسوب می کند. مخلوط اسیدهای نیتریک و سولفوریک حلال سریعتری برای طلا نسبت به اسید نیتریک به تنهایی است. طلای فلزی در اسید سولفوریک قوی حل نمی شود مگر اینکه با تشکیل مایع زرد رنگ، مقدار کمی اسید نیتریک به آن اضافه شود، که وقتی با آب رقیق شود، فلز را به صورت پودر بنفش یا قهوه ای رسوب می کند. مخلوط اسیدهای نیتریک و سولفوریک حلال سریعتری برای طلا نسبت به اسید نیتریک به تنهایی است. طلای فلزی در اسید سولفوریک قوی حل نمی شود مگر اینکه با تشکیل مایع زرد رنگ، مقدار کمی اسید نیتریک به آن اضافه شود، که وقتی با آب رقیق شود، فلز را به صورت پودر بنفش یا قهوه ای رسوب می کند. مخلوط اسیدهای نیتریک و سولفوریک حلال سریعتری برای طلا نسبت به اسید نیتریک به تنهایی است.
به گفته Nickles، پرکلریدهای فلزی، پربرومیدها و پریودیدهای فلزی که به راحتی تجزیه می شوند، قادر به حل کردن طلا، کلریدهای پایین تر و غیره از فلزات پایه تشکیل شده و کلرید طلا و غیره تولید شده هستند. با این حال، برخی از این به اصطلاح نمک‌ها، اغلب صرفاً به عنوان محلول‌های کلر، برم یا ید در پروتو نمک‌ها در نظر گرفته می‌شوند. یک محلول غلیظ در حال جوش از کلرید آهن به راحتی طلا را حل می کند. برخی دیگر از ترکیبات هالوئیدی فقط در حضور اتر به طلا حمله می کنند که در این صورت حتی اسید هیدریدیک نیز تأثیر کمی دارد. اسید سلنیک داغ خالص طلا را با تشکیل سلنات اوریک حل می کند (میتچرلیچ، همچنین ویکتور لنهر). اسید یدیک نیز به عنوان یک حلال برای طلا ذکر شده است، اما عملکرد آن بسیار ناچیز است، به عنوان مثال، بسیار کمتر از اسید هیدروکلریک غلیظ در شرایط مشابه. مخلوطی از اسیدهای یدیک و سولفوریک طلا را در دمای 300 درجه حل می کند (پرات، همچنین ویکتور لنهر). اثر مخلوطی از اسیدهای نیتریک و نیتروژن در فصل xx توضیح داده شده است. سولفیدهای قلیایی در سرما به آرامی به طلا حمله می کنند و در صورت حرارت دادن سریعتر به طلا حمله می کنند و سولفید طلا تولید می کنند که متعاقباً حل می شود. طلا همچنین در تیوسولفات ها (هیپوسولفیت ها) کلسیم، سدیم، پتاسیم و منیزیم در حضور یک عامل اکسید کننده محلول است.
بهار نشان داده است که اگر طلا با آن در یک لوله بسته تا دمای 150 درجه حرارت داده شود در اسید کلریدریک محلول است و متعاقباً توسط هیدروژن آزاد شده کاهش می یابد و به صورت بلورهای میکروسکوپی در کناره لوله رسوب می کند. نویسنده دریافته است که جوشاندن اسید هیدروکلریک غلیظ طلا را حل کرده و آن را در محلول نگه می دارد. ویکتور لنهر نشان داد که در حضور اسید سولفوریک، بسیاری از مواد اکسید کننده مانند اسید تلوریک، دی اکسید منگنز، دی اکسید سرب، سرب قرمز، تری اکسید کروم و اکسید نیکل باعث تبدیل طلا به محلول می شوند. در برخی موارد ممکن است اسید فسفریک جایگزین اسید سولفوریک شود. هنگامی که طلا به عنوان آند استفاده می شود، طلا اکسیده می شود و اگر الکترولیت اسید سولفوریک قوی، اسید فسفریک یا سود سوزآور یا پتاس باشد، بخشی از اکسید حل می شود. سی. لوسن در سال 1895 اشاره کرد که اگر محلولی از برومید پتاسیم الکترولیز شود، محلول قلیایی حاصل حاوی هیپوبرومیت و برومات پتاسیم، قادر به حل کردن طلا است. طلا توسط محلول های آبی سیانیدهای ساده در حضور یک عامل اکسید کننده حل می شود. سولفوسیانیدها، فروسیانیدها و برخی دیگر از سیانیدهای مضاعف طلا را حل می کنند، اما عمل بسیار کند است، حتی در حضور عوامل اکسید کننده، مگر اینکه محلول ها حرارت داده شوند.
جدول روی ص. 12 نرخ نسبی انحلال طلا توسط تعدادی حلال را نشان می دهد. طلای مورد استفاده در هر مورد شامل یک "کرنت" از طلای "جدا شده" به وزن حدود نیم گرم و متشکل از طلا 99.93 درصد و نقره 0.07 درصد بود. کرنت ها سطح بزرگی را برای حمله ارائه می دهند، زیرا از طلای اسفنجی تشکیل شده اند و موارد استفاده شده در حالت فیزیکی تفاوتی ندارند. آنها با روشی که در زیر سنجش شمش توضیح داده شد تهیه شدند. محلول ها بیش از حد بود، اما از هم زدن یا هم زدن استفاده نشد.
اشکال آلوتروپیک طلا
اطلاعات کمی در مورد اشکال آلوتروپیک طلا وجود دارد. تأثیر مشخص آثار فلزات دیگر بر خواص طلا قبلاً لمس شده است. از این و از تغییرات رنگ و سایر خواص ممکن است وجود چندین تغییر آلوتروپیک طلا استنباط شود. در آلیاژهای حاوی مقادیر قابل توجهی از فلزات دیگر، شواهدی از آلوتروپی چندان زیاد دیده نمی شود. با این حال، آلیاژ پتاسیم که حاوی 10 درصد طلا است، پس از حمله آب، پودر طلای ریز تقسیم شده سیاه رنگی به جا می‌گذارد و دلیلی وجود دارد که باور کنیم این ماده با آب ترکیب می‌شود و هیدرات تشکیل می‌دهد.
ویلم بیان می کند که اگر طلا در آمالگام سدیم رقیق در زیر آب حل شود، مایع آبی به بنفش تیره تبدیل می شود و هنگامی که با اسید کلریدریک اسیدی شود، رسوب سیاه رنگ طلای خالص به دست می آید. طلای سیاه با تغییرات معمولی در سبکی بسیار متفاوت است. علاوه بر این، در محلول های قلیایی محلول است و با جیوه یا آمالگام سدیم ترکیب نمی شود. هنگامی که گرم می شود، تغییر معمولی را به عنوان یک پودر قرمز بنفش ایجاد می کند. به نظر ویلم، این شکل از طلا شبیه رسوب سیاه رنگی است که از هضم آلیاژهای آلومینیوم-طلا با اسید هیدروکلریک بدست می آید.
آمالگام طلا
جیوه به سرعت طلا را در دمای معمولی حل می کند و با توجه به نسبت فلزات موجود و خلوص آنها، آمالگام های مایع، خمیری یا جامد را تشکیل می دهد. یک تکه طلا که با جیوه مالیده شده است بلافاصله توسط آن نفوذ می کند و بسیار شکننده می شود. هنگامی که جیوه با تقطیر حذف می شود، انعطاف پذیری همیشه بازیابی نمی شود، اغلب یک ساختار کریستالی ایجاد می شود. برخی از اشکال طلای رسوب‌شده به آسانی توسط جیوه جذب نمی‌شوند، ذرات تمایل دارند روی سطح جیوه شناور شوند. ملغمه ای که 90 درصد جیوه دارد مایع است و 87.5 درصد آن خمیری است و 85 درصد آن در منشورهای سفید متمایل به زرد به راحتی قابل ذوب متبلور می شود. با حل کردن طلای رسوب شده در جیوه گرم شده تا 120 درجه و سپس سرد کردن جرم، صفحات کریستالی سفید دارای ترکیبی مطابق با فرمول AuHg4 جدا می شوند. آمالگام‌هایی با نسبت‌های کوچک‌تر جیوه را می‌توان به روش‌های مختلف با حرارت دادن طلا و جیوه در دماهای مختلف تا حرارت کم قرمز و اثر بر روی محصولات با اسید نیتریک به دست آورد. آمالگام طلا به آسانی بیش از جیوه حل می شود و توده مایعی را تشکیل می دهد که ممکن است با صاف کردن چرم بابونه تا حدی از آن جدا شود، زمانی که یک آمالگام سفید خمیری حاوی حدود 33 درصد طلا باقی می ماند، در حالی که جیوه ای که از آن عبور می کند حاوی مقداری طلا است. ، مقدار با دما متفاوت است، اما با فشار اعمال شده متفاوت است. کاسنتسف نشان داده است که اگر این آمالگام مایع در دمای 0 درجه، 0.126 درصد، در 20 درجه و 0.650 درصد در 100 درجه سانتیگراد فیلتر شود، 0.11 درصد طلا دارد. بنابراین، این ملغمه ها،
هنگامی که آمالگام ها به تدریج گرم می شوند، جیوه به میزان درجه تقطیر می شود، اگر اجازه داده شود دما ثابت بماند، عمل به زودی متوقف می شود، و اگر دوباره افزایش یابد، تقطیر دوباره شروع می شود. در دمای 440 درجه (تا حدودی زیر حرارت قرمز)، ملغمه ای حاوی حدود سه قسمت طلا به یک جیوه به دست می آید و در حرارت قرمز روشن تقریباً تمام جیوه خارج می شود و اگر حرارت خیلی سریع فشار نیاورده باشد. بخارات حاوی طلا هستند اما کمی. طلا سرسختانه حدود 0.1 درصد جیوه را حفظ می کند که به زیر نقطه ذوب طلا منتقل نمی شود.
دیدگاه خود را بنویسید